Η ΜΑΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ!

Αοράτως πάντα παρούσα στη ζωή των παιδιών

Την δεύτερη Κυριακή του Μάη γιορτάζουν οι μητέρες. Και υπάρχει ισχυρό έθιμο να τηρείται η γιορτή. Τα παιδιά, ανεξαρτήτως ηλικίας, υποκινούνται σε εκδηλώσεις αγάπης προς ένα πρόσωπο με αξία, αφού η μητέρα αποτελεί “εργαλείο” λειτουργίας της οικογενειακής και κοινωνικής ζωής. Τα δώρα, κυρίως λουλούδια, έχουν και αυτά την τιμητική τους την ημέρα αυτή και όλες οι μητέρες τα περιμένουν, έστω και αν δεν το ομολογούν. Αυτονόητο, ανθρώπινο καθήκον, αφού “μάνα δεν βρίσκεται λέξη καμία να χει στον ήχο της τόση αρμονία”, κατά τον ποιητή. Την σημαντική γιορτή της μητέρας επινόησε μια άγαμη και άτεκνη Αμερικανίδα, η Anna Marie Jarvis (1864-1948) από το Grafton της Virginia. Ήθελε με αυτό τον τρόπο να ρυθμίσει ένα προσωπικό χρέος τιμής προς την μητέρα της, η οποία πρωτοστάτησε στη διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών ιατρικής φροντίδας για παιδιά και μητέρες. Υπάρχει και η γιορτή του πατέρα (τρίτη Κυριακή του Ιουνίου), αλλά θεωρείται κάπως υποδεέστερη, δεν έχει το βάρος που έχει η γιορτή της μητέρας.

Γιατί τα αισθήματα τιμής προς τη μάνα έχουν προτεραιότητα έναντι εκείνων προς τον πατέρα; Ο πιθανότερος λόγος είναι η πολυετής κυριαρχία των ανδρών, οι οποίοι είχαν δυνατότητες και ελευθερίες που δεν είχαν οι γυναίκες. Οι άνδρες πήγαιναν στην ταβέρνα, στο καφενείο, στο γήπεδο, ασχολούνταν με τα κοινά (όχι με τα παιδιά), σπούδαζαν, ενώ οι γυναίκες είχαν αποκλεισθεί από όλα αυτά, δεν είχαν ανάλογα δικαιώματα, δεν συμμετείχαν στις αποφάσεις της κοινωνίας. Kinder, Kirche, Küche (παιδιά, εκκλησία, κουζίνα) ήταν το τρίπτυχο πλαίσιο στο οποίο οι γυναίκες στη Γερμανία μετά τον πόλεμο καλούνταν να εκπληρώσουν τον ρόλο τους. Και στην Ελλάδα μέχρι πρόσφατα η Ελληνίδα μητέρα το μόνο για το οποίο αποφάσιζε ήταν η αναγκαία δόση αλατοπίπερου στο φαγητό και η σειρά με την οποία τα παιδιά θα έκαναν μπάνιο στη λεκάνη. Η διαχείριση των οικονομικών βρισκόταν στα χέρια του άνδρα και σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονταν μόνο από αυτόν. Δημιουργήθηκαν έτσι στη συνείδηση των ανθρώπων στρώματα αλληλεγγύης και συμπάθειας προς τη μάνα, η οποία ενώ πρόσφερε πολλά, δεν εισέπραττε την οφειλόμενη σε αυτή τιμή και παραδοχή.

Στα νεώτερα χρόνια σημειώθηκαν εξελίξεις, ενώ εκδηλώθηκε και γυναικεία “ανταρσία” από την οποία προέκυψε στην Ευρώπη και αλλού ένα ισχυρό γυναικείο κίνημα για χειραφέτηση της γυναίκας. Η γυναίκα μπορούσε πλέον να σπουδάζει, να ασκεί επάγγελμα, να ψηφίζει, ασχολήθηκε με την πολιτική, συμμετέχει στις εξελίξεις, απολαμβάνει χαρές που είχε στερηθεί. “Η κοιλιά μου μού ανήκει” ήταν ένα ισχυρό σύνθημα που έτρεχε στην Κ. Ευρώπη την δεκαετία το ‘60 από γυναικείες οργανώσεις που διεκδικούσαν δικαίωμα για διακοπή της κύησης.

Τα τελευταία χρόνια η θέση της γυναίκας-μητέρας άλλαξε άρδην προς το καλύτερο. Μόνο ένα πράγμα δεν θα αλλάξει ποτέ: η βεβαιότητα ότι η μάνα και όταν φεύγει από τη ζωή, μυστικά και αοράτως είναι ωσεί παρούσα στη ζωή των παιδιών της, πρόθυμη να παρέμβει ταχύτατα και με τον δικό της μοναδικό τρόπο να λειτουργήσει ως μηχανισμός στήριξης στα δυσβάστακτα μερικές φορές βάρη που σηκώνουν.

ΟΙ ΑΔΥΝΑΜΟΙ

Αν και πλησιάζει τα ογδόντα, η καλή φυσική του κατάσταση δεν αποκαλύπτει την ηλικία του, δείχνει πολύ νεώτερος. Μολονότι οικονομικά δυσκολεύεται, είναι χαμογελαστός. Και αν μιλήσεις μαζί του, σε “αναγκάζει” να σκεφθείς πως, αν και ολιγογράμματος, είναι άνθρωπος με αξία, βρίσκεται σε σταθερή πρόοδο ζωής. Ολημερίς τριγυρνά στη πόλη και μαζεύει πλαστικά ή μεταλλικά αντικείμενα από κάδους απορριμάτων, τα οποία μεταφέρει σε κάποια σημεία προς ανακύκλωση. Από τη μικρή συγκομιδή κερδίζει τα προς το ζην με ιδρώτα και κόπο. Τον ρώτησα αν βγαίνει το μεροκάματο, χαμογέλασε και είπε: “Όχι δεν βγαίνει, αλλά είμαι ευχαριστημένος και με τα λίγα”. Του είπα αν κερδίζει 20 ευρώ την ημέρα και η απάντηση: “Με πολύ δουλειά βγαίνουν 15 ευρώ. Αλλά 15 x 30 =450 ευρώ το μήνα. Δεν είναι πολλά. Κάτι βγάζει και η γυναίκα μου και τα βολεύουμε ”. Ρώτησα αν φτάνουν για τα φάρμακα και αφού με κοίταξε κάπως καχύποπτα, κούνησε το κεφάλι λέγοντας: “Δεν παίρνω φάρμακα, είμαι καλό σκαρί, περπατάω πολύ με τη δουλειά, δεν τρώγω πολύ, δεν καπνίζω, δεν έχω στενοχώριες που είναι καταστροφή. Ούτε η γυναίκα μου παίρνει φάρμακα. Είμαστε σχεδόν 50 χρόνια μαζί και κρατάμε ψηλά τη σημαία, χαιρόμαστε παρά τις δυσκολίες”.

Στην Ευρώπη οι τιμές στα τρόφιμα και στο ρεύμα συνεχώς ανεβαίνουν, ουδείς το αμφισβητεί. Με τους αδύναμους να μη το αντέχουν. Και στην Ελλάδα υπάρχει πρόβλημα. Αρκετοί Έλληνες ζουν την ταπείνωση και τον εξευτελισμό. Αλλά τα “γκρίζα κοστούμια” των Βρυξελλών κλεισμένα στα οικονομικά επιτελεία τους δεν το αντιλαμβάνονται. Τι κάνουν οι εδώ ανταποκριτές τους; Τους μεταφέρουν την αγανάκτηση των αδύναμων ή σιωπούν για να καλοπερνούν; Μήπως πρέπει να σπάσουν τη σιωπή τους και να μιλήσουν για τον πόνο και την αγανάκτηση των αδύναμων; Αν συνεχίσουν να σιωπούν, υπονομεύουν το μέλλον της Ελλάδας, της Ευρώπης. Και είναι αληθές ότι όταν στην πόρτα σου υπάρχουν φτώχεια, πόνος, θυμός και απελπισία, κάποια στιγμή προκύπτει κλίμα θανάτου:πορείες, διαμαρτυρίες, αναστατώσεις, ξεσηκωμοί, πυρπολήσεις, εκδηλώσεις ακραίας μορφής. Αυτά χρειαζόμαστε σήμερα;

Προκειμένου η ζωή να έχει συνέχεια, θα πρέπει να δοθεί απόλυτη προτεραιότητα στη στήριξη των αδυνάτων. Όσων ζουν υπό καθεστώς πλήρους ή μερικής ανάγκης και στερούνται τα στοιχειώδη. Αυτούς πρέπει πρωτίστως να περιθάλψει η κυβέρνηση με σύμπραξη όλων των κομμάτων. Διαφορετικά, το σύστημα που σήμερα νοσεί, θα διαλυθεί σε λίγο. Διαθέτει ενημέρωση ο κ. Πρωθυπουργός για τη σκληρή πραγματικότητα; Το αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης είναι αναγκαίο να αρχίσει να καθοδηγεί τη σκέψη των ενοίκων του ελληνικού Κοινοβουλίου. Αντί να τυρβάζουν περί πολλά, ας συνεργαστούν ώστε η Ελλάδα, η Ευρώπη, ο Κόσμος, να εισέλθουν σε πορεία προόδου. Και πραγματική πρόοδος δεν μπορεί να υπάρξει όταν υπερπλεονάζουν οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι της κοινωνίας. Όταν ο θυμός και η απελπισία φουντώνουν, λέει μια θεωρία, έρχεται η στιγμή που επικίνδυνοι εχθροί της Δημοκρατίας και της Ειρήνης εμφανίζονται ως σωτήρες. Ο Θεός να μας φυλάξει από μια τέτοια θανατηφόρο κατάρα και νόσο…

ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ!

Μακάρι η Milka να ήταν ο μεγαλύτερος πειρασμός της καθημερινότητάς μας! Η αγελάδα των Ελβετικών Άλπεων που διαφημίζει τις παγκοσμίως αγαπητές σοκολάτες, οι οποίες θεωρήθηκαν γευστικός πειρασμός για μικρούς και μεγάλους. Μπορεί οι διαιτολόγοι για λόγους υγείας να μη συνιστούν την κατανάλωση γλυκών, αλλά η Milka αγνοώντας τους ειδικούς, πέτυχε το εκπληκτικό όχι απλώς να αυξήσει τη ζήτηση των προϊόντων της εταιρείας της, αλλά και να εμπεδώσει τη βεβαιότητα ότι δεν αποτελούν πειρασμό προς αποφυγή αλλά απόλαυση που πρέπει να γίνει στοιχείο της ζωής μας.

Πολλοί συνδέουν τη λέξη πειρασμός με τη θρησκεία. Ακόμη και ο Χριστός δέχτηκε πειρασμούς. Και η νηστεία του Πάσχα που διαρκεί 40 ημέρες έχει το νόημα ότι ο άνθρωπος μπορεί, αν το θελήσει, να ελέγξει πειρασμούς που τον ταλαιπωρούν, να κυριαρχήσει στην ασθενή σάρκα του και να αναπτύξει το πνεύμα του βάζοντας ένα πετραδάκι στην οικοδόμηση καλύτερης ζωής. Δεν είναι μόνο οι θρησκευόμενοι που αμύνονται στους πειρασμούς γιατί προκαλούν ζημιά. Και μη ευσεβείς, ακόμη και νέοι αγωνίζονται να τους καθυποτάξουν, επειδή θεωρούν ότι προκαλούν αναταράξεις και μπορεί να έχουν αρνητικές συνέπειες στη ζωή τους. Γνωρίζω αντρόγυνο νεαρών Γάλλων, οι οποίοι δίνουν μάχες επί μαχών για να ελέγξουν τους πειρασμούς της υπερκαταναλωτικής εποχής. Και πέτυχαν να μη οδηγηθούν εκτός των ορίων του μέτρου και της λογικής, δεν έχασαν την ελευθερία τους.

Κατά τους ειδικούς οι πειρασμοί κάνουν κατάληψη στη ζωή μας, όταν δεν υπάρχει θέληση και δύναμη αντίδρασης. Προτείνουν γι αυτό συνεχή, σταθερή ετοιμότητα, ώστε να μη αφήνουμε χώρο για να μας εξουσιάσουν. Αλλά και φαντασία χρειάζεται ώστε να προβλέπουμε έγκαιρα τους κινδύνους που ενέχουν οι πειρασμοί. Όπως επίσης να μη ξεχνάμε ότι, ενώ οι πειρασμοί ευαγγελίζονται χαρές,απολαύσεις και αιώνια ευτυχία, μακροπρόθεσμα δημιουργούν συχνά μη αναμενόμενες καταστάσεις, φέρνουν πίκρες, απογοήτευση, μαρασμό που λόγω χαρακτήρα ή τρόπου σκέψης μπορεί και να μη τα αντέχουμε. Αυτό που χρειάζεται πρωτίστως για την αντιμετώπιση των πειρασμών της ζωής είναι επιλογή του κατάλληλου σκευάσματος. Μαεστρία, εξυπνάδα, ίσως και λίγη πονηριά, ώστε να διακρίνουμε ποια είναι η πραγματική αξία των πολύχρωμων στολιδιών που φέρουν οι πειρασμοί. Γιατί κάτω από μια υπέροχη λεοντή, κρύβεται συχνά ένα απαίσιο τέρας.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ

Μπορεί να λυθεί το πρόβλημα της έλλειψη κατοικίας

Τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζήσει; Πάνω από όλα αξιοπρεπή χώρο για να μένει. Όχι απλώς “κεραμίδι για να βάλει το κεφάλι του από κάτω” κατά την λαϊκή έκφραση. Η κατοικία είναι το Α και το Ω γιατί εκεί όχι μόνο αναζητούμε ησυχία και προστασία, αλλά αναπτύσσουμε και ιδέες, σκέψεις και όνειρα. Όταν ζεις σε ένα χώρο που δεν πληροί ούτε στοιχειώδεις κανόνες πολιτισμού, δεν μπορείς να αναπνεύσεις, βλέπεις να ακυρώνονται όνειρα και ελπίδες σου για καλύτερη ζωή. Η κατοικία δεν είναι η μόνη για αξιοπρεπή πορεία. Χρειάζονται και άλλα για τη ζωή (τροφή, ασφάλεια, μόρφωση, κ.λ.π). Αλλά η κατοικία λογίζεται ως το πρώτο αναγκαίο κοινωνικό αγαθό και πιθανότατα είναι.

Πολλοί δεν έχουν σπίτι! Και δεν εννοούμε σπίτι με πισίνες, μεγάλα σαλόνια και αναπαυτικές πολυθρόνες, αλλά ένα χώρο που θα τον εμπιστεύονται και θα τους εκφράζει. Αφήστε τους άστεγους που κουβαλούν σε σακούλες τα υπάρχοντά τους και κοιμούνται όπου βρουν: σε σιδηροδρομικούς σταθμούς, εισόδους κτιρίων, ακόμη και σε παγκάκια και πάρκα δίπλα στη Βουλή. Μεγάλο πρόβλημα είναι η αδυναμία πολλών να αγοράσουν σπίτι ή να πληρώσουν το νοίκι. Και έχουν δίκιο όταν διαμαρτύρονται ότι το κράτος δεν τους φροντίζει και δεν εκτιμά τους κινδύνους που ενέχει η ύπαρξή του προβλήματος για την σωματική και την ψυχική υγεία τους και την καλή λειτουργία της κοινωνίας.

Η κυβέρνηση οφείλει να αντιληφθεί ότι Έλληνες βιώνουν με οδυνηρό τρόπο την έλλειψη κατοικίας και να λάβει μέτρα θεραπείας του προβλήματος εκδηλώνοντας έμπρακτο ενδιαφέρον στην αντιμετώπισή του. Οι κυβερνητικές προτάσεις και αποφάσεις πρέπει να είναι πειστικές, μελετημένες. Αν αυξηθεί η φορολογία σε ορισμένους με υψηλά εισοδήματα, οι οποίοι καλοπερνούν και σπαταλούν. Αν νοικοκυρευτεί το κράτος και γίνει περικοπή της οργιώδους συχνά σπατάλης στον δημόσιο τομέα. Αν περικοπούν με δίκαιο τρόπο προκλητικά διογκωμένοι μισθοί και συντάξεις, το πρόβλημα της κατοικίας μπορεί να λυθεί. Οι κυβερνώντες, ας αντιγράψουν το παράδειγμα του Λάζαρους Τσακουέρα, προέδρου της μικρής Αφρικανικής χώρας Μαλάουι, ο οποίος επειδή αναγκάστηκε να λάβει δάνειο 175 εκατομμυρίων δολαρίων από το ΔΝΤ για την αδύναμη χώρα του, αποφάσισε μέχρι το τέλος του οικονομικού έτους, τον Μάρτιο, να επιβάλει για όλους τους κρατικούς λειτουργούς πάγωμα στη χρηματοδότηση ταξιδιών τους στο εξωτερικό.

Είναι καιρός και στην Ελλάδα να διατυπωθεί με σύνεση και ρεαλισμό μια άλλου είδους κοινωνική πολιτική. Η οποία θα μειώνει τους φόβους των αδυνάτων και θα εμπνέει συμπάθεια για τους πλούσιους. Η αρχή ας γίνει από όσους βρίσκονται σε αδιέξοδα επειδή δεν έχουν σπίτι ή δεν μπορούν να πληρώσουν το νοίκι. Έργα χρειαζόμαστε όχι δημαγωγικά θεωρήματα και γενικόλογες τοποθετήσεις που αφυπνίζουν αισθήματα μίσους και ευνοούν τις εντάσεις και αντιδράσεις σε όσους πονούν…

ΕΝ ΤΟΠΩ ΧΛΟΕΡΩ…!

Όλοι γνωρίζουμε τι συνέβη στα Τέμπη στις 28 Φεβρουαρίου 2023. Από λάθη και παραλείψεις ανθρώπων χάθηκαν άδικα σε σιδηροδρομικό δυστύχημα 57 πολίτες, χωρίς ακόμη να εντοπιστούν οι υπεύθυνοι. “Θα συνεχίσουμε τον αγώνα για να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι και να ακυρώσουμε κάθε προσπάθεια συγκάλυψης των ευθυνών”, ανέφερε σε ανακοίνωσή της η ΑΔΕΔΥ στη διάρκεια απεργιακής συγκέντρωσης διαμαρτυρίας. Ανάλογες συγκεντρώσεις πραγματοποίησαν σε διάφορες πόλεις σωματεία, ομοσπονδίες,συνδικάτα και φοιτητές με σύνθημα: “Ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας”.

Τραγικά αποκομμένη από την κινητοποίηση αυτή εμφανίστηκε η ελληνική Εκκλησία. Πράγμα που έκανε πολλούς να σκεφτούν ότι οι κληρικοί είναι απρόθυμοι να εμφανίζονται στην ευρύτερη κοινωνική ζώνη προκειμένου να συμβάλουν στο άνοιγμα δρόμων καλής λειτουργίας του κράτους. Προτιμούν τα μετόπισθεν, τις λειτουργίες, τις ολονυκτίες, τους εσπερινούς, τις αναφορές στο ένδοξο ελληνικό παρελθόν, αλλά πέραν τούτων ουδέν. Μερικές ημέρες πριν από τη συμπλήρωση χρόνου από το δυστύχημα, ο αρχιεπίσκοπος θέλοντας προφανώς να αποφύγει πολίτες που θα κατευθύνονταν προς τα Τέμπη για να τιμήσουν τη μνήμη των νεκρών και να εκφράσουν την οργή τους για το ότι δεν έχουν λογοδοτήσει οι ένοχοι, έκανε τρισάγιο στον τόπο του δυστυχήματος. Αλλά η Αυτού Μακαριότης προτίμησε τα ανέξοδα “Μετά των Αγίων ανάπαυσον Χριστέ τας ψυχάς των δούλων σου” και “Τάξον αυτάς εν τόπω φωτεινώ, χλοερώ, αναψύξεως” αντί να εκφράσει δημόσια το πανελλαδικό αίτημα να χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση των Τεμπών και να λογοδοτήσουν οι ένοχοι.

Τι υποδηλώνει η σιωπή της Εκκλησίας; Ότι οι κληρικοί δεν αφουγκράζονται τα μηνύματα των καιρών και δεν δρουν σύμφωνα με το εκκλησιαστικό συμφέρον. Το εκκλησιαστικό συμφέρον δεν διασφαλίζεται με ενός λεπτού σιγή ή κάποια ιερατικά δάκρυα κατά την ανάγνωση των ονομάτων των νεκρών στα Τέμπη, αλλά με συμμετοχή σε αγώνες για άνοιγμα των πυλών των φυλακών για τους ενόχους. Ακόμη και στις σημερινές τραγικές στιγμές που η αγανάκτηση για την αργοπορία απόδοσης ευθυνών ξεχειλίζει, ουδείς σώφρων θα ζητούσε η Εκκλησία να παρασυρθεί σε ακραία συνθήματα ή κινητοποιήσεις με κομματική ταμπέλα. Αυτό όμως που απαιτεί η κοινωνία είναι να μη σιωπά η Εκκλησία όταν τα διαδραματιζόμενα επί σκηνής είναι απογοητευτικά και η Πολιτεία δεν τολμά ή δεν μπορεί να λάβει τα απαιτούμενα μέτρα ώστε οι ένοχοι να λογοδοτούν. Ας το αντιληφθούν επιτέλους οι κληρικοί! Το να ψελλίζουν προσευχές υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των νεκρών των Τεμπών, δεν αρκεί για να φέρει καλό αποτέλεσμα, ούτε μειώνει την απόσταση που τους χωρίζει από την κοινωνία. Θα χρειαστεί να παύσουν να ανταλλάσσουν ζωηρές χειραψίες με ανθρώπους οι οποίοι παραβιάζουν το δίκαιο και την ηθική. Και στην περίπτωση των Τεμπών οι δύο αυτές λέξεις φαίνεται ότι έχασαν την αίγλη και τον δυναμισμό που έπρεπε να έχουν. Η Εκκλησία οφείλει να “ξεσηκώνεται” εναντίον όσων δεν ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις και στις ευθύνες τους. Δεν το πράττει! Γι’ αυτό αδυνατεί να παίξει ρόλο πνευματικής δυνάμεως. Ο λόγος της πέφτει σε ώτα μη ακουόντων.

Στα χρόνια που έρχονται η ελληνική Εκκλησία με μη προηγμένο προσωπικό, έχει δύσκολους κάβους να περάσει. Ας προσγειωθεί στον ρεαλισμό και ας μειώσει την απόσταση που την χωρίζει από την κοινωνία. Το δυστύχημα των Τεμπών ας γίνει αφορμή η Εκκλησία να προχωρήσει στον έντιμο συμβιβασμό να ζητήσει ανοιχτά την τιμωρία των ενόχων σπάζοντας την ένοχη σιωπή της. Ας πει τίμια και καθαρά αλήθειες, οι οποίες δεν μπορεί να αποκρύπτονται όσο σκληρές και αν είναι. Μια τέτοια λεβέντικη εκκλησιαστική θέση οι Έλληνες θα την υποδέχονταν μετά βαΐων και κλάδων!

ΦΩΣ!

Μακάρι να ήταν μια ευχάριστη παρένθεση στη ζωή μας! Θα μπορούσε η ανατολή του ήλιου και η ευεργετική πορεία του στη διάρκεια της ημέρας να ήταν μια σφήνα ανάσας και ηρεμίας! Άλλωστε, στη μικρή και διαφορετική σε πολλά από την άλλη Ευρώπη ελληνική γη, ο ήλιος, με μικρές μόνο εξαιρέσεις, κατά κανόνα ανατέλλει καθημερινά, όλο το χρόνο. Παρά τα κενά και τις ελλείψεις μας σε πολιτικό, προνοιακό, κοινωνικό, περιβαλλοντικό, μορφωτικό, πνευματικό κλπ. επίπεδο, οι Έλληνες έχουμε το εξαιρετικό προνόμιο να μπορούμε να ατενίζουμε καθημερινά τον ήλιο, να λουζόμαστε στο φως. Πόσοι λαοί στην Ευρώπη έχουν αυτό το εξαιρετικό δώρο; Λογικό συνεπώς ότι όταν το φθινόπωρο και το χειμώνα ο ήλιος αποκρύπτει μερικές φορές τις ακτίνες του και το φως ακολουθεί υπόγειες διαδρομές, οι Έλληνες δοκιμάζονται εσωτερικά, στην ψυχή πολλών κλιμακώνεται η μελαγχολία, η αποδυνάμωση σε όλα τα επίπεδα. Δύσκολα μπορούμε οι Έλληνες να σηκώσουμε το βάρος της καταχνιάς, εκ γενετής αναζητούμε και βρίσκουμε θεραπεία στο φως, στον ήλιο.

Γενικώς το σκοτάδι προκαλεί φόβο. Πολλά παιδιά δεν μπορούν να κοιμηθούν αν στο δωμάτιό τους δεν υπάρχει ελάχιστος φωτισμός. Οι μεγάλοι παραμερίζουμε τις κουρτίνες για να εισέλθει το φως. Όταν τα τα κλαδιά και τα φύλλα των δένδρων καθιστούν το φως μετρίου μεγέθους, τα κόβουμε, έχουμε συνηθίσει στο φως. Και το σκοτάδι της νύχτας μαλακώνει, “παραμερίζεται” όταν υπάρχει νυχτερινό “Φως”. Στην αστροφεγγιά ο φόβος αποκτά φιλικά χαρακτηριστικά. Ακόμη και τα κεριά στις τούρτες γενεθλίων έχουν ένα σημαντικό συμβολισμό: σιωπηρά με τη φλόγα τους εύχονται σε όποιον γιορτάζει η ζωή του να κυλάει σε συνθήκες φωτός, στην πορεία του να υπάρχει καλοκαιρία, διαφάνεια, καλή διαχείριση των δυσκολιών, να λειτουργεί ως “φωτοδόχος λαμπάδα” για όσους ζουν σε σκοτάδι.

Στη σύγχρονη παγκόσμια τραγωδία, στην οποία κατά συρροή και κατ΄εξακολούθηση εκδηλώνεται διασυρμός του Φωτός (της δικαιοσύνης, της έννομης τάξης, της φιλανθρωπίας, της αρετής, της ηθικής), αν συνειδητοποιήσουμε πόσο το σκότος είναι επιβαρυντικό για τη ζωή μας, θα δημιουργήσουμε εστίες φωτός, ικανές να περιορίσουν, να παραμερίσουν το σκότος. Είναι καιρός η πολιτική, η πνευματική ηγεσία, όλοι εμείς να αποκτήσουμε φωτεινά χαρακτηριστικά! Γιατί ο κίνδυνος είναι ορατός:ενώ το σκότος μεταδίδεται με ταχύτητα φωτός, οι κοινωνίες, ο κόσμος μας άλλα ζητούν. Τι είναι αυτό που ο σημερινός άνθρωπος περιμένει; Να προκύψει κάτι αληθινό, καινούργιο, φωτεινό! Το σκότος απλώθηκε παντού και δεν το αντέχουμε! Η εγκληματική και διεφθαρμένη διαχείριση των πραγμάτων του κόσμου, η έλλειψη Φωτός δηλαδή, είναι η αιτία που οδήγησε στην πνευματική επαιτεία, σε παγκόσμιο ξεπεσμό. Ήδη καταλογίζονται ευθύνες σε αυτούς που έγιναν αιτία να απασφαλιστεί η χειροβομβίδα! Αλλά όταν απασφαλίζεται η χειροβομβίδα δεν ξέρουμε πότε θα σκάσει. Μοναδική Λύση είναι το Φως! Η ανεύρεσή και διασφάλιση μεγάλων ποσοτήτων φωτός δεν πρέπει άλλο να βραδύνει! Για να ειρηνεύσει ο κόσμος. Για να καταλαγιάσει η βία, να στηριχτεί η ειρήνη και οι άνθρωποι από την οργή και την απελπισία να περάσουμε σε καταστάσεις ευτυχίας και γέλιου…

ΑΡΠΑΚΤΙΚΟ ΟΡΝΙΟ ΣΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΝΑΥΤΟΠΡΟΣΚΟΠΟΥΣ

Η αποστολή που θα αναλάμβαναν ήταν προφανώς δύσκολη και δεν συγχωρούσε αστοχίες, ολιγωρίες, καθυστερήσεις. Άλλωστε στην ένδοξη ιστορία του ο Προσκοπισμός κατέδειξε πάντοτε ετοιμότητα, εγρήγορση, αποφασιστικότητα στην αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων που έμοιαζαν να είναι μη διαχειρίσιμες. Και πάντα κατόρθωνε, απροσδοκήτως μερικές φορές, να τις διαχειρίζεται κατά τρόπο επιτυχή και επωφελή για την κοινωνία. Γι αυτό και άνοιξε τα φτερά του παγκοσμίως.

Πρόσφατα (04.02.24) ένα μεγάλο αρπακτικό που κινδύνευε σώθηκε χάρη στην έγκαιρη παρέμβαση των Ναυτοπροσκόπων Μήθυμνας Λέσβου. Ήταν ένα όρνιο-γύπας και ακινητοποιήθηκε από διασώστες της Προσκοπικής Ομάδας Άγριας Ζωής του 5ου Συστήματος Ναυτοπροσκόπων Μήθυμνας. Οι ναυτοπρόσκοποι το μετέφεραν σε κλουβί στην Εστία Προσκόπων στο Μόλυβο και αφού το τοποθέτησαν σε ειδικό κουτί, παραδόθηκε στο πλοίο της γραμμής, όπου στον Πειραιά το παρέλαβαν μέλη της ΑΝΙΜΑ (Σύλλογος Προστασίας και Περίθαλψης Άγριας Ζωής) για να του προσφέρουν ιατρική περίθαλψη. Στο πουλί τοποθετήθηκε ορός και οι ειδικοί δηλώνουν αισιόδοξοι για την πορεία της υγείας του. Σύμφωνα με τα στελέχη του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Απολιθωμένου Δάσους Λέσβου και του Κέντρου Περιβαλλοντικής Ενημέρωσης Καλλονής, τα όρνια-γύπες περνούν από την Λέσβο. Συνήθως παρατηρούνται ένα ή δύο άτομα κάθε άνοιξη ή φθινόπωρο. Στην Ελλάδα αναπαράγονται μόνο σε λίγες περιοχές (Κρήτη, Θράκη, Ανατολική Μακεδονία, Αιτωλοακαρνανία και στα νησιά Νάξου και Ηρακλειάς.

Το γεγονός διευκόλυνε να θυμηθώ τη δική μου προσκοπική θητεία στην Κέρκυρα! Και όσοι υπήρξαν πρόσκοποι ή ναυτοπρόσκοποι μπορούν να βεβαιώσουν τις δυνατές εμπειρίες και τα χρήσιμα που αποκόμισαν για τη ζωή από τη θητεία τους στον Προσκοπισμό. Γιατί ο Προσκοπισμός είναι κοινωνικός πλούτος! Όχι μόνο επειδή έχει συμμετοχή σε κοινωνικά έργα, αλλά κυρίως επειδή επιδρά ευεργετικά στην διάπλαση καλού χαρακτήρα στα παιδιά. Πώς ήταν λοιπόν δυνατό να αποκρύψω τη συγκίνησή μου όταν πρόσφατα μπήκα σε ένα εξαιρετικό κατάστημα με προσκοπικά είδη στο Παγκράτι; Συνόδευα δύο μαθητές του δημοτικού, τον Λουκά και τη Θάλεια που είναι ναυτοπρόσκοποι στο Χολαργό και ήθελαν να αγοράσουν προσκοπικά είδη. Τι μαγαζί είναι εκείνο! Τι πλούσιες επινοήσεις σε χρηστικά προσκοπικά αντικείμενα! Τι διαφορά από τα δικά μας προσκοπικά χρόνια που όλα αυτά δεν υπήρχαν! Βέβαια, μπορεί να μη υπήρχε τότε η σημερινή υπερπροσφορά,αλλά υπήρχε η φλόγα για το καλό, η επιθυμία για αγώνες που οδηγούν σε ελευθερία όχι σε ομηρία.

Σίγουρα, οι εισαγόμενοι κίνδυνοι σήμερα είναι πολλοί. Αλλά όποιος θέλει δεν παραιτείται από αντιστάσεις. Ο Έλληνας που άντεξε σε δοκιμασίες, θα αντέξει και πάλι στις προκλήσεις. Οι γονείς και οι παππούδες ας βοηθήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους να συμπράξουν με το καλό. Και ο Προσκοπισμός υπόσχεται πολλά, ώστε οι νέοι να έχουν συμμετοχή σε σημαντικά έργα. Προσωπικά, αισθάνομαι μεγάλη συγκίνηση, απερίγραπτη χαρά που ο Λουκάς και η Θάλεια συνεχίζουν σαν ναυτοπρόσκοποι την παράδοση του παππού τους…

Απλές, σωτήριες αλήθειες σε εποχή ασθενειών

Αξίζει να αφουγκραστούμε τα λόγια κάποιας σημαντικής κυρίας γιατί μπορεί να προσφέρουν και σε μας κίνητρα για προβληματισμό. Την συνάντησα τις Γιορτές και ενώ συζητούσαμε περί ανέμων και υδάτων και…αναλύαμε πολλά (από πολιτικά, πολέμους, ασθένειες της σαρκός και του συστήματος μέχρι γάμους ομοφυλόφιλων), θέματα για τα οποία συνήθως δεν βρίσκεις λύσεις και δεν λαμβάνεις απαντήσεις, κάποια στιγμή μου είπε: “Να σου πω κάτι σοβαρά; Για ένα πράγμα πια είμαι σίγουρη: Όσο περνούν τα χρόνια και μεγαλώνουμε αξίζει να ξεχνάμε, να συγχωράμε και να συνομιλούμε με τον εαυτό μας”. Την ρώτησα αν τα τρία αυτά είναι εύκολο να συμβούν σε εποχή κορωνοϊών, πολέμων και παγκόσμιας ακαταστασίας και η απάντηση ήταν “Ναι, μπορεί να συμβούν. Εύκολο δεν είναι, αλλά αν το εντάξουμε στις προθέσεις και στο πρόγραμμά μας μπορεί να γίνει”.

Επειδή όμως το θέμα σήκωνε πολλή συζήτηση και δεν μπορούσε να κλείσει εύκολα, ζήτησα να πει και άλλα η εκλεκτή κυρία και φίλη, τα οποία παραθέτω εδώ επιγραμματικά: “Πολλές ανασφάλειες, μοναχικές καταστάσεις και ακαταστασίες που υπήρχαν στη ζωή μου, μπόρεσα να τις διαχειριστώ σωστά χάρη στο τρίπτυχο που ανέφερα. Αν μπορείς να προσπερνάς, να ξεχνάς τα κακά που εμφανίζονται γύρω σου, έχεις πετύχει το σημαντικό να μη αποσπούν την προσοχή σου και να μη σε ταράζουν. Αν έμαθες να συγχωρείς τους ανθρώπους για τα λάθη τους, δεν ακολουθείς την πεπατημένη γιατί το σύνηθες είναι ότι πολλοί δεν ξέρουν να συγχωρούν με αποτέλεσμα να κυριαρχούν μέσα τους συσσωρευμένα βάρη αντιπάθειας και σκληρότητας για κάποιους ανθρώπους. Και αν μπορείς να συνομιλείς καθημερινά με τον εαυτό σου όχι μόνο για να τον χαϊδεύεις και να τον επαινείς, αλλά και για να τον τιμωρείς όταν παραφέρεται, τότε λειτουργείς σωστά, έχεις ισορροπία, καθώς οι λογής-λογής δαίμονες που συνωμοτούν εναντίον σου και πιέζουν να συμμαχήσεις μαζί τους, μειώνονται, χάνουν μεγάλο μέρος από την δύναμή τους και δεν μπορούν να σε κυβερνούν”.

Όποιος επιθυμεί να αλλάξει προς το καλύτερο η ζωή του, ας ανασύρει προς ατομική χρήση το τρίπτυχο “ξεχνάω, συγχωράω, συνομιλώ με τον εαυτό μου” επί τη βάσει του οποίου η εκλεκτή και ταλαντούχος Κυρία κινείται και πέτυχε θετικά βήματα-άλματα στη ζωή της. Μπορεί μια τέτοια ανάσυρση να θεωρείται από πολλούς περιττός αναχρονισμός, αλλά δεν είναι. Το αντίθετο ισχύει. Άλλωστε σε εποχές κρίσεων, όπως η σημερινή, χρειαζόμαστε πρωτότυπες και τολμηρές ιδέες, γιατί είναι περιουσιακό στοιχείο μεγάλης αξίας. Δεν είναι φθηνές θεωρίες και…νουθεσίες, δηλαδή λόγια του αέρα, που με τόση άνεση μας απευθύνουν βεβορβορωμένοι υποκριτές, ελπίζοντας να κερδίσουν το λαχείο: να κυριαρχήσουν σε όλα τα πεδία της ζωής μας, της ψυχής μας, ώστε ανεμπόδιστα να συνεχίζουν…απολαμβάνοντες τον ζοφώδη και ασέληνο βίο τους.

ΔΥΝΑΤΟ ΔΙΔΑΓΜΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ

Εριέττα Κούρκουλου: Η ευτυχία δεν βρίσκεται στο χρήμα

Θεωρείται αφύσικο να εξεγείρεται και να “επαναστατεί” κάποιος εναντίον του πλούτου τον οποίο κατέχει. Οι γονείς όχι μόνο δεν “επαναστατούν”, αλλά εύχονται τα παιδιά τους να έχουν πλούσια και άνετη ζωή. Οι καημένοι! Παλεύουν να διασφαλίσουν πλούτη στα παιδιά, λες και όταν πεθάνουν συνεχώς θα τους θυμούνται και καθημερινά θα τρέχουν στον τάφο τους για να εναποθέσουν θλιβερές ανεμώνες εν μέσω θρήνων. Τρέχουν, ιδρώνουν, βράζουν μέσα στα άγχη τους οι γονείς διοχετεύοντας πολύτιμες δυνάμεις στην προσπάθεια να διασφαλίσουν όσο γίνεται περισσότερα στα παιδιά, ώστε να μη προκύψουν κενά και καταστάσεις πίεσης στη ζωή τους. Θα ήταν υπέροχα, αν τα προβλήματα εξανεμίζονταν με το που γεμίζουν οι τσέπες. Αλλά μόνο ψευδαισθήσεις χαράς, ασφάλειας και ισχύος προσφέρουν τα πλούτη και μάλιστα προσωρινές. Όσο καλοστημένη και αν είναι η επιχείρηση του μπαμπά και τα ταμεία γεμάτα, μικρό μόνο μέρος θα καλύψουν από τον όγκο των προβλημάτων που θα αντιμετωπίσουν τα παιδιά. Το κενό που υπάρχει μέσα σου δεν αναπληρώνεται με πλούτη! Από τα ψυχικά βάρη δεν απελευθερώνεσαι με λεφτά. Και όσοι στην προσπάθεια για διασφάλιση ευτυχίας ενσωματώνουν ή προτάσσουν το χρήμα, αργά ή γρήγορα απογοητεύονται. Καλά είναι τα λεφτά! Βοηθούν να προχωράμε χωρίς πίεση μέσα από καθημερινές πρακτικές δυσκολίες. Αλλά μέχρις εκεί. Γιατί αν το οικοδόμημα της ζωής στηριχτεί στο χρήμα και οι προσπάθειες επικεντρωθούν στην απόκτησή του, είναι σαν να επιλέγουμε ένα ασφυκτικά καθηλωτικό δόκανο ως ρυθμιστή της ζωής μας. Το χρήμα πέρα από τη γλύκα του, είναι συνένοχο για πολλά κακά και δεινά που μας ταλανίζουν.

Υπό το βάρος των κινδύνων που περικλείει η υπερβολική αγάπη για το χρήμα, ηχούν εξαιρετικά χρήσιμα όσα δήλωσε η κ. Εριέττα Κούρκουλου της οικογένειας Λάτση, πρόεδρος του Save a Greek Stray. Ιδού μερικά αποσπάσματα από όσα διδακτικά είπε στο podcast “The Speakers”:

• Νιώθω ενοχές όταν συγκρίνω την εύπορη κατάστασή μου με την δυσκολία που υπάρχει σε άλλους.Όταν βλέπω το τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό χάσμα που υπάρχει ανάμεσα σε μένα και στον πραγματικό κόσμο, εκεί έξω, αντιδρώ, αισθάνομαι ένοχη.
• Δεν θα κερδίσει κάποιος κάτι αν δει το μεγάλο σπίτι στο οποίο μένω. Όλοι ξέρουν ότι μένω σε ένα μεγάλο σπίτι. Δεν βρίσκω τον λόγο να το αναπαράγω αυτό. Το αναπαράγουν πάρα πολλοί. Και νομίζω ότι φτάνει. Δεν είναι η ευτυχία εκεί. Η ευτυχία δεν βρίσκεται στο χρήμα. Τα χρήματα προσφέρουν μια ελευθερία και κάποια σημαντικά πράγματα σε θέματα υγείας. Το να αγοράσεις ένα όμορφο φόρεμα δεν θα σε κάνει ευτυχισμένη. Έχω πάρα πολλά και μπορώ να μιλήσω εκ πείρας. Δεν θέλω να αναπαράγω το ψέμα ότι αγοράζοντας κάτι καινούργιο θα γίνεις ευτυχισμένος.
• Είναι στιγμές η ευτυχία. Και αν μπορέσεις να έχεις έστω μια ευτυχισμένη στιγμή την ημέρα, έχεις πετύχει πάρα πολλά στη ζωή σου. Μου πήρε πολλά χρόνια για να μπορώ να πω ότι τα κατάφερα.
• Οι πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου ήταν η περίοδος που είχα κρίσεις πανικού. Νόμιζα ότι ήταν κάτι από το οποίο δεν θα έβγαινα ποτέ και αν έβγαινα θα έβγαινα πολύ βαριά “σημαδεμένη”. Οι πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου είναι ο γάμος και η γέννηση του γιου μου.

Έπειτα από τα αληθινά και άκρως επίκαιρα λόγια της κ. Εριέττας Κούρκουλου, δεν επιτρέπονται ολιγωρίες και δισταγμοί για την σωστή επιλογή του δρόμου τον οποίο πρέπει να ακολουθούμε. Την ευχαριστούμε για την διδακτική μαρτυρία της σε εποχή πανδημικής κόπωσης και πολλών αδιεξόδων.

Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Από παλιά οι άνθρωποι ήξεραν τους λαβυρίνθους. Ήταν δυσπρόσιτες σπηλιές στα έγκατα της γης ή επίγεια πολύπλοκα οικοδομήματα με πολυσύνθετους διαδρόμους μέσα από τους οποίους η διαδρομή γινόταν περιπετειώδης και αινιγματική, καθώς δεν ήξερες ποια κατεύθυνση έπρεπε να ακολουθήσεις προς την έξοδο. Γι αυτό λέξεις “λαβύρινθος” ή “λαβυρινθώδης” επεκράτησε να υποδηλώνουν καταστάσεις που περικλείουν εμπλοκή, αδιέξοδα παντός τύπου. (Γραφειοκρατικός λαβύρινθος, λαβυρινθώδης υπόθεση κ.λπ). Συχνά η ζωή χαρακτηρίζεται ως “λαβύρινθος” εξαιτίας προβλημάτων. Ανίατες αρρώστιες, εξαρτήσεις από πάθη, πρόωροι θάνατοι, οικογενειακά ναυάγια, οικονομικές δυσχέρειες, γενικώς καταστάσεις που δημιουργούν σύμπλεγμα απελπισίας, σκέψεις θανάτου, αποδίδονται με την λέξη “λαβύρινθος”, όταν θέλουμε να δηλώσουμε ότι η ζωή κάποιου δεν έχει προοπτική, βρίσκεται σε τραγικό αδιέξοδο.

Υπάρχουν διέξοδοι στα αδιέξοδα των λαβυρίνθων; Είναι εφικτή η έξοδος από την λαβυρινθώδη ομηρία των προβλημάτων; Ναι! Φτάνει να διαθέτει κανείς καλή αρματωσιά: θέληση, τόλμη, επιμονή, υπομονή, απόφαση να επιφέρει βαρύτατο χτύπημα στο τείχος των προβλημάτων που ορθώνεται εμπρός του. Τι σημαίνει αυτό; Πρώτον: Οι πρωτοβουλίες που θα αναλαμβάνονται για απεμπλοκή ή μείωση της εξάρτησης από ένα πρόβλημα πρέπει να είναι απολύτως σωστές κινήσεις, όπως στο σκάκι, ώστε να διασφαλίζεται το συμφέρον του “παίχτη”, δηλαδή η κατανίκηση ή-έστω- περιθωριοποίηση του προβλήματος. Δεύτερον: Ο φορέας του προβλήματος πρέπει ο ίδιος να είναι έτοιμος να σηκώσει το βάρος και όχι να περιμένει λύσεις από άλλους. Οι άλλοι (συγγενείς, φίλοι, γνωστοί κ.λπ) δευτερευόντως μόνο μπορούν να βοηθήσουν γιατί το προβάδισμα στην μάχη κατεδαφίσεως του τείχους των προβλημάτων πρέπει να ανήκει σε αυτόν που υποφέρει και καλείται να αποδείξει ότι επιθυμεί να απαλλαγεί από το πρόβλημά του. Τρίτον: Κινδυνεύει να πάθει μεγάλες ζημιές αυτός ο οποίος αντί να αναλαμβάνει ο ίδιος την διεκπεραίωση των προβλημάτων του, αναθέτει σε τρίτους τούτο το έργο (“ψυχολόγους”, “σεξολόγους”, “μελλοντολόγους”, “θεολόγους”, “κοινωνιολόγους” κ.λπ), “ειδικούς” οι οποίοι, ενώ συχνά οι ίδιοι έχουν στο μέτωπο την βούλα της σύγχυσης και της αποτυχίας, καλούνται ναι επιλύσουν προβλήματα άλλων ανθρώπων.

Συμπέρασμα: Από την δίνη των προβλημάτων του είναι δυνατό να βγει όποιος θα το θελήσει. Αρκεί να ξέρει να αξιοποιεί χρήσιμες ευκαιρίες. Οι οποίες κι όταν ακόμη δεν απαλλάσσουν από το πρόβλημα, προσφέρουν ωστόσο δυνατότητες επούλωσης πληγών. Βέβαια, άνθρωποι υπερόπτες, ισχυρογνώμονες, εσωστρεφείς, πεισματάρηδες, “αλάνθαστοι”, ξερόλες ή σνομπ είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεκαθαρίσουν το τοπίο των προσωπικών τους αδιεξόδων και να δώσουν λύση στο πρόβλημά τους γιατί απορρίπτουν τους πάντες, δεν δέχονται την γνώμη ή την συμβουλή ούτε σωφρόνων ανθρώπων. Αλλά υπάρχει μεγαλύτερη αφροσύνη από το να πιστεύεις ότι στην έξοδο από τον λαβύρινθο των προβλημάτων σου μπορείς μόνος να προχωρήσεις, ως από μηχανής θεός;