Η ΜΑΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ!

Αοράτως πάντα παρούσα στη ζωή των παιδιών

Την δεύτερη Κυριακή του Μάη γιορτάζουν οι μητέρες. Και υπάρχει ισχυρό έθιμο να τηρείται η γιορτή. Τα παιδιά, ανεξαρτήτως ηλικίας, υποκινούνται σε εκδηλώσεις αγάπης προς ένα πρόσωπο με αξία, αφού η μητέρα αποτελεί “εργαλείο” λειτουργίας της οικογενειακής και κοινωνικής ζωής. Τα δώρα, κυρίως λουλούδια, έχουν και αυτά την τιμητική τους την ημέρα αυτή και όλες οι μητέρες τα περιμένουν, έστω και αν δεν το ομολογούν. Αυτονόητο, ανθρώπινο καθήκον, αφού “μάνα δεν βρίσκεται λέξη καμία να χει στον ήχο της τόση αρμονία”, κατά τον ποιητή. Την σημαντική γιορτή της μητέρας επινόησε μια άγαμη και άτεκνη Αμερικανίδα, η Anna Marie Jarvis (1864-1948) από το Grafton της Virginia. Ήθελε με αυτό τον τρόπο να ρυθμίσει ένα προσωπικό χρέος τιμής προς την μητέρα της, η οποία πρωτοστάτησε στη διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών ιατρικής φροντίδας για παιδιά και μητέρες. Υπάρχει και η γιορτή του πατέρα (τρίτη Κυριακή του Ιουνίου), αλλά θεωρείται κάπως υποδεέστερη, δεν έχει το βάρος που έχει η γιορτή της μητέρας.

Γιατί τα αισθήματα τιμής προς τη μάνα έχουν προτεραιότητα έναντι εκείνων προς τον πατέρα; Ο πιθανότερος λόγος είναι η πολυετής κυριαρχία των ανδρών, οι οποίοι είχαν δυνατότητες και ελευθερίες που δεν είχαν οι γυναίκες. Οι άνδρες πήγαιναν στην ταβέρνα, στο καφενείο, στο γήπεδο, ασχολούνταν με τα κοινά (όχι με τα παιδιά), σπούδαζαν, ενώ οι γυναίκες είχαν αποκλεισθεί από όλα αυτά, δεν είχαν ανάλογα δικαιώματα, δεν συμμετείχαν στις αποφάσεις της κοινωνίας. Kinder, Kirche, Küche (παιδιά, εκκλησία, κουζίνα) ήταν το τρίπτυχο πλαίσιο στο οποίο οι γυναίκες στη Γερμανία μετά τον πόλεμο καλούνταν να εκπληρώσουν τον ρόλο τους. Και στην Ελλάδα μέχρι πρόσφατα η Ελληνίδα μητέρα το μόνο για το οποίο αποφάσιζε ήταν η αναγκαία δόση αλατοπίπερου στο φαγητό και η σειρά με την οποία τα παιδιά θα έκαναν μπάνιο στη λεκάνη. Η διαχείριση των οικονομικών βρισκόταν στα χέρια του άνδρα και σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονταν μόνο από αυτόν. Δημιουργήθηκαν έτσι στη συνείδηση των ανθρώπων στρώματα αλληλεγγύης και συμπάθειας προς τη μάνα, η οποία ενώ πρόσφερε πολλά, δεν εισέπραττε την οφειλόμενη σε αυτή τιμή και παραδοχή.

Στα νεώτερα χρόνια σημειώθηκαν εξελίξεις, ενώ εκδηλώθηκε και γυναικεία “ανταρσία” από την οποία προέκυψε στην Ευρώπη και αλλού ένα ισχυρό γυναικείο κίνημα για χειραφέτηση της γυναίκας. Η γυναίκα μπορούσε πλέον να σπουδάζει, να ασκεί επάγγελμα, να ψηφίζει, ασχολήθηκε με την πολιτική, συμμετέχει στις εξελίξεις, απολαμβάνει χαρές που είχε στερηθεί. “Η κοιλιά μου μού ανήκει” ήταν ένα ισχυρό σύνθημα που έτρεχε στην Κ. Ευρώπη την δεκαετία το ‘60 από γυναικείες οργανώσεις που διεκδικούσαν δικαίωμα για διακοπή της κύησης.

Τα τελευταία χρόνια η θέση της γυναίκας-μητέρας άλλαξε άρδην προς το καλύτερο. Μόνο ένα πράγμα δεν θα αλλάξει ποτέ: η βεβαιότητα ότι η μάνα και όταν φεύγει από τη ζωή, μυστικά και αοράτως είναι ωσεί παρούσα στη ζωή των παιδιών της, πρόθυμη να παρέμβει ταχύτατα και με τον δικό της μοναδικό τρόπο να λειτουργήσει ως μηχανισμός στήριξης στα δυσβάστακτα μερικές φορές βάρη που σηκώνουν.

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΕ ΝΕΑ ΜΑΤΙΑ!

Για ποιο λόγο μπορεί ξαφνικά κάποιος να εγκαταλείψει τα πάντα, την οικογένειά του, τη δουλειά του, την περιουσία του, τις δόξες που απολαμβάνει και να ακολουθήσει ένα περαστικό, τον οποίο βλέπει για πρώτη φορά; Ίσως γιατί δεν έχει με τι να ασχοληθεί και θέλει κάτι να κάνει. Ίσως όμως επειδή στην παρουσία του διέκρινε ότι υπάρχει κάτι σημαντικό, συγκλονιστικό που πρέπει χωρίς ολιγωρίες να υιοθετήσει για να μη το χάσει. Ο Ιησούς περπατώντας δίπλα στη λίμνη της Γαλιλαίας, συνάντησε δύο αδέλφια ψαράδες, τον Πέτρο και τον Ανδρέα. Τους είπε να τον ακολουθήσουν υποσχόμενος να τους κάνει αλιείς ανθρώπων. Και τα άφησαν όλα, τον ακολούθησαν. Λίγο πιο κει είδε τους αδελφούς Ιάκωβο και Ιωάννη, παιδιά του Ζεβεδαίου, επίσης ψαράδες, που επισκεύαζαν τα δίχτυα τους. Ζήτησε και από εκείνους να τον ακολουθήσουν και το έκαναν, εγκατέλειψαν τον πατέρα τους και τα δίχτυα.

Τι ήταν αυτό που επηρέασε τους ψαράδες της Γαλιλαίας και πήραν τη μεγάλη απόφαση να ακολουθήσουν τον Ιησού; Τρεις πρέπει να ήταν οι λόγοι που συνέτρεξαν σ΄αυτό: α) Η πρόσκληση ήταν προσωπική, έγινε από τον ίδιο τον Ιησού όχι δι΄αντιπροσώπων. Οι αντιπρόσωποι καμιά φορά τα θαλασσώνουν. Ή δεν ξέρουν να συμπεριφερθούν σωστά ή χάνουν το μέτρο και κινούνται σε διαφορετικό μήκος κύματος απ΄ότι κινείται αυτός τον οποίο υποτίθεται εκπροσωπούν (όχι πάντοτε επαξίως). β) Ο Ιησούς μαγνήτιζε τους ανθρώπους. Είχε κάτι μοναδικό, ελκυστικό, που δεν περιγράφεται με λόγια. Υπήρχαν ορατές, θεμελιώδεις διαφορές ανάμεσα στη θεϊκή εικόνα του Ιησού από τη Ναζαρέτ και στο προφίλ των λογάδων-πολυλογάδων της εποχής του (πολιτικών, …διανοούμενων, …πνευματικών ανθρώπων, ΜΜΕ, αγορών, ακόμη και συναγωγών). γ) Το μήνυμα που έλαβαν ήταν πρωτοποριακό, είχε ουσία, ευπρέπεια, αύρα ζωής αιωνίου. Δεν ήταν τετριμμένο, λόγια του αέρα, ένα ακατάσχετο μπλα-μπλα με βάση καλπάζουσες φιλοδοξίες και σκοπό τον εντυπωσιασμό ή την επικάλυψη κενών και άλλων …πολλών. Είχε τόση δύναμη η κλήση του Ιησού, ώστε οι ψαράδες ένιωσαν ότι αν τον ακολουθούσαν, θα άνοιγε νέο κεφάλαιο στη ζωή τους, δεν θα ξόδευαν τον χρόνο τους με τα τρέχοντα, θα έβλεπαν τον κόσμο με άλλο μάτι. Τον ακολούθησαν! Και το πρώτο γι αυτούς δεν ήταν πλέον ο βιοπορισμός, αλλά η συμμετοχή σε ένα νέο σχήμα ζωής απεριόριστης ευθύνης, στο οποίο ρυθμιστής και συντονιστής θα ήταν ο Θεός. Τα απαρνήθηκαν όλα και αναβαθμίστηκαν! Από απλοί και άσημοι ψαράδες, έγιναν Αλιείς Ανθρώπων! Εκείνη η απρόβλεπτη κλήση, ακόμη και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, όσο και αν στερείται επιμελούς και ανανεωμένης σύγχρονης φροντίδας, αποτελεί μαγνήτη, φως που φωτίζει τον κόσμο για όσους μπορούν να δουν.

Αν στον καταιγισμό της υπερπληροφορίας που υπάρχει, στην οποία συχνά καταγράφονται ελκυστικές αλλά μικρής διάρκειας προσφορές (προς καθημερινή χρήση μόνο), κατορθώσουμε, να δούμε τον κόσμο μέσα από νέα ματιά, όπως οι απλοί ψαράδες της Γαλιλαίας, θα ανανεωθούμε, θα αναβαθμιστούμε. Και η ζωή μας θα αποκτήσει άλλη διάσταση και αξία σε σχέση με ό,τι ξέραμε μέχρι τώρα, που είχαμε μάθει να περιχαρακώνουμε τη διάρκειά της σε χρονικό πλαίσιο 90 ή 100 ετών μόνο…

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Χρόνια Πολλά

ΠΥΞΙΔΑ ΚΑΙ ΕΝΤΟΛΗ

Σημαντική αρθρογραφία υπήρξε πρόσφατα σε χώρες της Ευρώπης, με αφορμή κινητοποιήσεις κατοίκων της Τενερίφης κατά του υπερτουρισμού, ώστε “να μη πεθάνει το νησί μας”. Αν και η τουριστική βιομηχανία στα Κανάρια Νησιά αντιπροσωπεύει το 35% του ΑΕΠ, οι κάτοικοι ζητούν περιορισμό των αφίξεων τουριστών προκειμένου να μη χάσουν τα τοπικά χαρακτηριστικά τους. Κρατώντας πλακάτ που έγραφαν «Άνθρωποι ζουν εδώ», «Δεν θέλουμε το νησί μας να πεθάνει», διαδηλωτές καλούσαν την κυβέρνηση να προχωρήσει σε αλλαγές ώστε “αυτή η γη να μη αλλάξει”.

Μεγάλη γεωγραφική απόσταση χωρίζει την Ελλάδα από τα Κανάρια Νησιά. Αλλά ο Τουρισμός είναι γνώρισμα και των δύο. Η Ελλάδα αυτοπροσδιορίζεται ως τουριστική χώρα, οι Έλληνες εν πολλοίς ζουν από τον τουρισμό, “την κύρια βιομηχανία μας”. Οι τουρίστες όμως δεν φέρνουν μόνο “ευλογία”, χρήμα και ανακούφιση, αλλά και “δαιμόνια” με νέα κτίρια να ξεπετάγονται σαν τα μανιτάρια και συχνά να απογυμνώνονται από το πράσινο περιοχές φυσικού κάλους. Σε απομονωμένες τουριστικές περιοχές, που συγκοινωνιακά είναι υποβαθμισμένες, όπως μικρά νησιά, τα νοίκια έχουν πάει στα ύψη. Εκπαιδευτικοί δεν βρίσκουν σπίτι και αν βρουν, πληρώνουν πολύ υψηλό ενοίκιο, ενώ οι ιδιοκτήτες ζητούν τον Ιούνιο να τους το παραδώσουν προκειμένου να το νοικιάσουν σε τουρίστες που αφήνουν περισσότερα λεφτά. Για τον ίδιο λόγο υπάρχει έλλειψη σε γιατρούς, λείπουν ειδικότητες χρήσιμες για ιατρική στήριξη των κατοίκων. Ένα σοβαρό πρόβλημα που εμφανίστηκε επίσης λόγω του τουρισμού επιτρέπει σοβαρές ανησυχίες, καθώς στη ζωή πολλών Ελλήνων εισέβαλαν επίκτητες συνήθειες, άσχετες με τα ελληνικά ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά και τις ελληνικές παραδόσεις. Η εικόνα ορισμένων τουριστικών περιοχών άλλαξε ριζικά, τείνουν να καταστούν παράδειγμα προς αποφυγήν. Αξίες όπως Φιλοξενία, Φιλία, Συγγένεια, Γειτονία, Οικογένεια κ.λπ που αποτελούσαν ισχυρό στοιχείο ζωής των Ελλήνων, έχουν απολέσει τη σημασία τους, σε λίγο θα έχουν εκλείψει. Κύριος στόχος γίνεται συχνά η αποθήκευση όσο γίνεται περισσότερων ευρώ, ακόμη και αν αυτό δεν είναι πάντοτε ευεργετικό και συμφέρον, αφού το χρήμα λειτουργεί και ως θανατηφόρος βρόχος για ανθρώπους με αδύναμο χαρακτήρα μη μπορώντας να αντισταθούν στην ισοπεδωτική ορμή του.

Ο Τουρισμός πέρα από τα καλά που φέρνει, μπορεί να γίνει αιτία και για το αντίστροφο, να ανατρέψει αξίες που δεν μπορεί να εκχωρούνται ή να παζαρεύονται. Η συνδρομή του τουρισμού πρέπει να κατατείνει προς την κατεύθυνση να προκύπτουν θετικές εξελίξεις στη χώρα μας, όχι να δημιουργούνται περίπλοκα προβλήματα σε βαθμό που δεν επιτρέπουν διορθωτικές παρεμβάσεις. Μεγαλύτερη αξία για τους Έλληνες δεν μπορεί να έχει η υλοποίηση προγραμμάτων ανέγερσης επτάστερων ξενοδοχείων, ακόμη και με βαρύ περιβαλλοντικό τίμημα ή χαλάρωση των ηθών, αλλά η εφαρμογή τουριστικών προγραμμάτων στα οποία θα αποτυπώνονται η λογική, ο καλός σχεδιασμός, η σύνεση, το μέτρο και ο σεβασμός στο ελληνικό περιβάλλον και στις ελληνικές παραδόσεις. Η Τενερίφη ας γίνει πυξίδα και εντολή για συναφείς διεκδικήσεις και στην Ελλάδα.

ΝΕΑ ΑΡΧΗ!

Το σενάριο που προέβλεπε σταδιακή άνοδο της πόλωσης, φαίνεται ότι επαληθεύεται. Η πολιτική κρίση βρίσκεται επί σκηνής και ακολουθεί ανοδική πορεία. Το χάσμα ανάμεσα στις κατώτερες και στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις διευρύνεται συνεχώς και πυροδοτεί ανησυχίες. Τα κόμματα δίνουν την εντύπωση ότι βρίσκονται σε παρακμή, σε συνεχή πολεμική αποστολή που δεν λέει να κοπάσει. Αντί οι δυνάμεις ολόκληρου του πολιτικού τόξου να υποστηρίζουν τεκμηριωμένα σωστές απόψεις για την πρόοδο της χώρας, (από οπουδήποτε και αν προέρχονται) ώστε να καταρρεύσει ή, έστω, να σμικρυνθεί το μέτωπο των ανισοτήτων, της διαφθοράς και του φόβου που έχει υψωθεί πάνω από την ελληνική κοινωνία, οι πολιτικοί ακαταπαύστως διασταυρώνουν τα ξίφη τους, ο καθένας παρουσιάζει τις εκτιμήσεις του ανταγωνιστικά, λες και στοχεύουν στο πώς ο ένας θα πλήξει τον άλλο για να επικρατήσει αυτός. Αλλά και οι πολίτες έχουμε συμβάλει στην καλλιέργεια της κρίσης, στην πόλωση με πολλούς τρόπους. Αντί η σκέψη μας να γρηγορεί και να αναπτύσσεται, παραδοθήκαμε δουλικά στο σύνθημα “κλείστε τη μύτη και ψηφίστε”. Δεν υπολογίσαμε τι θα μπορούσε να συμβεί στη συνέχεια. Και προέκυψαν μείζονα θέματα, επήλθε ανωμαλία. Με τους θεράποντες του δικαίου, της τάξεως και της ηθικής να χάνονται, να κρύβονται, να μη ομιλούν…

Φθάσαμε στο σημείο αρκετοί από αυτούς που κάθονται στα έδρανα της εθνικής αντιπροσωπείας να φαντάζουν στα μάτια μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού ως άνθρωποι που δεν εκπροσωπούν κάτι σημαντικό, σύγχρονο και αναγκαίο, κάτι διαφορετικό από αυτό που επί χρόνια είχαμε γνωρίσει και εκ των πραγμάτων κατέρρευσε “δια το μη έχειν ικμάδα”. Όταν το δέντρο δεν έχει ικμάδα πώς να δώσει καρπούς; Η αλήθεια να λέγεται. Η κρίση, η πόλωση, η ανωμαλία αναπτύχθηκαν σε συνθήκες πολιτικής, κοινωνικής και τελικά πνευματικής ξηρασίας.

Είμαστε υπόλογοι οι Έλληνες για την ανεπιτυχή έκβαση των πραγμάτων. Δεν προβλέψαμε, δεν εργαστήκαμε σωστά, βάλαμε το προσωπικό πάνω από το γενικό συμφέρον, δεν πήραμε τοις μετρητοίς τη ζωή και τα έργα κάποιων ηρωικών προγόνων μας που θα μπορούσε να ήταν άριστη πυξίδα για τη ζωή μας. Όλα θα ήταν διαφορετικά αν οι πολίτες επιλέγαμε κατάλληλους ανθρώπους να μας εκπροσωπούν. Μια σειρά από γεγονότα που σήμερα φαίνονται παράξενα και ανεξήγητα, θα είχαν εγκαίρως τελειώσει. Τουλάχιστο ας συνετιστούμε, ώστε να μη υπάρξουν και άλλες εκπλήξεις και απογοητεύσεις. Σε μας ανήκει η ευθύνη η πόλωση να υποχωρήσει αντί να κλιμακωθεί. Η Ελλάδα χρειάζεται σύγχρονο πολιτικό και κοινωνικό πολιτισμό. Αληθινό όχι υποκριτικό, ψεύτικο, άνευ αξίας. Η χώρα πρέπει να αποκτήσει φτερά… Ας γίνει Νέα Αρχή!

ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ

Σε πρόσφατη συνέντευξή του ο πρώην Πρόεδρος του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας κ. Andreas Vosskuhle εξέφρασε την βαθύτατη ανησυχία ότι η δυτική Δημοκρατία μας μπορεί στην ιστορία της Ανθρωπότητας να αποδειχθεί σχήμα σύντομης διάρκειας και να ακολουθήσει “σκοτεινή περίοδος απολυταρχισμού”. Μια τέτοια πιθανότητα ήταν μακράν πάσης υποψίας πριν από μερικά χρόνια. Τώρα εκφράζονται φόβοι ότι η τρομερή αυτή πρόβλεψη αρχίζει να έχει σοβαρή βάση. Η Δημοκρατία αμφισβητείται, οι ακροατές επιγόνων του Χίτλερ πληθαίνουν.

Πικρή η αλήθεια αλλά πρέπει να λέγεται. Η Δημοκρατία μας υπέστη μεγάλη φθορά. Η πολιτική και κοινωνική Άνοιξη που ευαγγελίζονταν όσοι δήλωναν πιστοί οπαδοί της δεν ήλθε. Έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι η Δημοκρατία δεν έτρεξε σε σωστές ράγες και με τις αναμενόμενες μεγάλες ταχύτητες, ώστε να δοθεί νόημα στις προσδοκίες των ανθρώπων για δημιουργική διαχείριση της πολιτικής, των πραγμάτων της κοινωνίας και βελτίωση της ζωής. Η Δημοκρατία έπρεπε να είχε ελαφρώς διαφορετική μορφή, ανανεωμένο και συνεπές σχήμα από ότι σήμερα έχει. Όφειλε να ήταν συνδεδεμένη με Αξίες, να είχε διδακτική παρουσία στη ζωή των ανθρώπων. Αλλά όσοι αναλάμβαναν ρόλους προάσπισης των δημοκρατικών ιδεωδών δεν ήταν πάντα κατάλληλοι να εκπληρώσουν την αποστολή τους. Συχνά ή δεν είχαν γνήσια δημοκρατικά χαρακτηριστικά και δημοκρατικές εμπνεύσεις ή ήταν “αρπακτικά” που απλώς προπαγάνδιζαν το δημοκρατικό μοντέλο, ενώ κύριος σκοπός τους ήταν η απόκτηση τιμαρίων. Γι αυτό η φωτοδόχος Ιδέα της Δημοκρατίας καθυβρίζεται, αμφισβητείται, επειδή δεν λειτούργησε όπως την είχε φανταστεί και εκφράσει ο Κλεισθένης στην Αθήνα του 508 π.Χ
Αλλά και συκοφαντείται συχνά η Δημοκρατία! Της φορτώνουν όλα τα κακά που συμβαίνουν γύρω μας. Ο αντισημιτισμός, ο ρατσισμός, τα κύματα προσφύγων προς την Ευρώπη, ο πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, τα θλιβερά που συμβαίνουν στο Ισραήλ και στη Μ. Ανατολή, οι διεκδικήσεις των εργατών, ο κορωνοϊός και η κλιματική αλλαγή, ακόμη και οι καταλήψεις σε ελληνικά σχολεία και οι ασχήμιες σε κάποια ελληνικά πανεπιστήμια, για όλα τα κακά της γης και της ζωής μερικοί θεωρούν υπεύθυνη τη Δημοκρατία. Το μήνυμα που στέλνουν οι εχθροί της Δημοκρατίας είναι λιτό και ευανάγνωστο. Το δημοκρατικό σύστημα πάσχει, νοσεί, πρέπει να επινοήσουμε κάτι διαφορετικό, σκέφτονται ή σιγοψιθυρίζουν. Τι είναι αυτό; Ανοιχτά αποφεύγουν να πουν, αλλά αφήνουν σαφέστατα να εννοηθεί αυτό που θα ήθελαν να συμβεί. Εύχονται η Δημοκρατία να παύσει να υπάρχει!

Η Δημοκρατία αντιμετωπίζει κινδύνους! Χρειάζεται στήριξη, προστασία από όσους την κατηγορούν ώστε να υπάρξει απειθαρχία στους δημοκρατικούς θεσμούς και να προωθήσουν τα σχέδιά τους. Στους πολίτες ανήκει η ευθύνη να στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις τη Δημοκρατία. Με ρεαλισμό, πειθαρχία, ειλικρίνεια, υπευθυνότητα, αφήνοντας κατά μέρος ατομισμούς, εγωϊσμούς, κομματικούς συνασπισμούς, διεκδικήσεις αρχηγίας και όλα τα σχετικά που δεν υπηρετούν το κοινωνικό συμφέρον και έγιναν αιτία η Δημοκρατία να φέρεται ως πτωχεύσασα. Η Δημοκρατία μπορεί και πρέπει να συνεχίσει να ζει. Ας επαναπροσδιοριστεί ο ρόλος της. Ας λειτουργήσει ως υγιής παράγων πολιτικής και κοινωνικής ζωής, όπως με θαυμαστό τρόπο συνέλαβε και υλοποίησε την Ιδέα της ο Μέγας Πολιτικός Μεταρρυθμιστής Κλεισθένης στην Αρχαία Αθήνα. Είναι ο μόνος ασφαλής τρόπος ώστε η Δημοκρατία, η πολιτική, να αποκτήσουν τιμή, δυναμική και αίγλη. Γιατί ο κίνδυνος να πάρουν την άγουσα προς τα “αποδυτήρια” είναι υπαρκτός. Περισσότερο εγγύς από ότι φανταζόμαστε ίσως…

ΟΙ ΑΔΥΝΑΜΟΙ

Αν και πλησιάζει τα ογδόντα, η καλή φυσική του κατάσταση δεν αποκαλύπτει την ηλικία του, δείχνει πολύ νεώτερος. Μολονότι οικονομικά δυσκολεύεται, είναι χαμογελαστός. Και αν μιλήσεις μαζί του, σε “αναγκάζει” να σκεφθείς πως, αν και ολιγογράμματος, είναι άνθρωπος με αξία, βρίσκεται σε σταθερή πρόοδο ζωής. Ολημερίς τριγυρνά στη πόλη και μαζεύει πλαστικά ή μεταλλικά αντικείμενα από κάδους απορριμάτων, τα οποία μεταφέρει σε κάποια σημεία προς ανακύκλωση. Από τη μικρή συγκομιδή κερδίζει τα προς το ζην με ιδρώτα και κόπο. Τον ρώτησα αν βγαίνει το μεροκάματο, χαμογέλασε και είπε: “Όχι δεν βγαίνει, αλλά είμαι ευχαριστημένος και με τα λίγα”. Του είπα αν κερδίζει 20 ευρώ την ημέρα και η απάντηση: “Με πολύ δουλειά βγαίνουν 15 ευρώ. Αλλά 15 x 30 =450 ευρώ το μήνα. Δεν είναι πολλά. Κάτι βγάζει και η γυναίκα μου και τα βολεύουμε ”. Ρώτησα αν φτάνουν για τα φάρμακα και αφού με κοίταξε κάπως καχύποπτα, κούνησε το κεφάλι λέγοντας: “Δεν παίρνω φάρμακα, είμαι καλό σκαρί, περπατάω πολύ με τη δουλειά, δεν τρώγω πολύ, δεν καπνίζω, δεν έχω στενοχώριες που είναι καταστροφή. Ούτε η γυναίκα μου παίρνει φάρμακα. Είμαστε σχεδόν 50 χρόνια μαζί και κρατάμε ψηλά τη σημαία, χαιρόμαστε παρά τις δυσκολίες”.

Στην Ευρώπη οι τιμές στα τρόφιμα και στο ρεύμα συνεχώς ανεβαίνουν, ουδείς το αμφισβητεί. Με τους αδύναμους να μη το αντέχουν. Και στην Ελλάδα υπάρχει πρόβλημα. Αρκετοί Έλληνες ζουν την ταπείνωση και τον εξευτελισμό. Αλλά τα “γκρίζα κοστούμια” των Βρυξελλών κλεισμένα στα οικονομικά επιτελεία τους δεν το αντιλαμβάνονται. Τι κάνουν οι εδώ ανταποκριτές τους; Τους μεταφέρουν την αγανάκτηση των αδύναμων ή σιωπούν για να καλοπερνούν; Μήπως πρέπει να σπάσουν τη σιωπή τους και να μιλήσουν για τον πόνο και την αγανάκτηση των αδύναμων; Αν συνεχίσουν να σιωπούν, υπονομεύουν το μέλλον της Ελλάδας, της Ευρώπης. Και είναι αληθές ότι όταν στην πόρτα σου υπάρχουν φτώχεια, πόνος, θυμός και απελπισία, κάποια στιγμή προκύπτει κλίμα θανάτου:πορείες, διαμαρτυρίες, αναστατώσεις, ξεσηκωμοί, πυρπολήσεις, εκδηλώσεις ακραίας μορφής. Αυτά χρειαζόμαστε σήμερα;

Προκειμένου η ζωή να έχει συνέχεια, θα πρέπει να δοθεί απόλυτη προτεραιότητα στη στήριξη των αδυνάτων. Όσων ζουν υπό καθεστώς πλήρους ή μερικής ανάγκης και στερούνται τα στοιχειώδη. Αυτούς πρέπει πρωτίστως να περιθάλψει η κυβέρνηση με σύμπραξη όλων των κομμάτων. Διαφορετικά, το σύστημα που σήμερα νοσεί, θα διαλυθεί σε λίγο. Διαθέτει ενημέρωση ο κ. Πρωθυπουργός για τη σκληρή πραγματικότητα; Το αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης είναι αναγκαίο να αρχίσει να καθοδηγεί τη σκέψη των ενοίκων του ελληνικού Κοινοβουλίου. Αντί να τυρβάζουν περί πολλά, ας συνεργαστούν ώστε η Ελλάδα, η Ευρώπη, ο Κόσμος, να εισέλθουν σε πορεία προόδου. Και πραγματική πρόοδος δεν μπορεί να υπάρξει όταν υπερπλεονάζουν οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι της κοινωνίας. Όταν ο θυμός και η απελπισία φουντώνουν, λέει μια θεωρία, έρχεται η στιγμή που επικίνδυνοι εχθροί της Δημοκρατίας και της Ειρήνης εμφανίζονται ως σωτήρες. Ο Θεός να μας φυλάξει από μια τέτοια θανατηφόρο κατάρα και νόσο…

“ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΙΟΣ”

Ο Ρώσος ακτιβιστής και επικριτής του Κρεμλίνου Nawalny είναι ένας Μάρτυρας

Η Ρωσία ήταν η χώρα του και εκεί ήθελε να αλλάξει πολλά. Ένα όνειρο δυσάρεστο για τους άρχοντες του κόσμου τούτου και επώδυνο για τον ίδιο, το οποίο ο Alexej Nawalny πλήρωσε ακριβά. Ήταν Λάθος ότι καταλόγιζε ευθύνες, είπαν μερικοί. Ενώ, αν σιωπούσε θα καλοπερνούσε… Όπως πολλοί που έχουν συμβιβαστεί, όζουν αμαρτιών και …απολαμβάνουν. Αλλά ο Alexej Nawalny ήταν άντρας δεν ήταν φυγάς. Ήξερε να δίνει μάχες, υπό το βάρος της ευθύνης που δεν επιτρέπει να σιωπάς όταν είσαι ηγέτης και βλέπεις γύρω σου Αξίες να καταρρέουν. Δεν ζούσε σε τέλμα, είχε ενεργό συμμετοχή στα κοινά της πατρίδας του, τίμια παρουσία στην κοινωνική και πολιτική ζωή της Ρωσίας γι αυτό κέρδισε την εμπιστοσύνη των ανθρώπων Μετά τον μυστηριώδη θάνατό του σε πολλά μέρη του κόσμου στήθηκαν αυθόρμητα χώροι τιμής και μνήμης του ήρωα. Πολίτες κρατώντας κεριά, λουλούδια, πανό με συνθήματα αλλά και φωτογραφίες του προσέρχονταν για να πουν το στερνό χαίρε σε ένα αντίπαλο του Κρεμλίνου που είχε επώδυνο τέλος, επειδή προτίμησε τη γενναία αναμέτρηση με μια γιγάντια και σκοτεινή μηχανή εξουσίας, αντί να έχει σταυρωμένα τα χέρια και το στόμα κλειστό. Αν ζούσε σίγουρα θα βοηθούσε να πνεύσει ένας φρέσκος αέρας στην πολιτική της πατρίδας του, ίσως και παγκοσμίως.

Όταν πριν από τρία χρόνια τον προσήγαγαν σε δίκη εντυπωσίασε με το θάρρος που απευθύνθηκε στους δικαστές του παραθέτοντας απόσπασμα από τους Μακαρισμούς της επί του Όρους Ομιλίας:”Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται”, είπε. Και συμπλήρωσε: “Δεν πρόδωσα την εντολή αυτή”!

Ο Nawalny δεν μπόρεσε δυναμικά να αλλάξει τα πράγματα που ήθελε στη Ρωσία. Όμως η παρουσία του, η προσωπικότητά του και πάνω από όλα το παράδειγμά του έδωσαν καρπούς. Άραγε είναι τυχαίο ότι όταν γνωστοποιήθηκε ο θάνατός του, ένα τεράστιο πλήθος συγκεντρώθηκε στη Μόσχα για να τιμήσει τη μνήμη του αδιαφορώντας για την παρουσία της αστυνομίας και τις απειλές του καθεστώτος;

Ο Alexej Nawalny υπήρξε Μάρτυρας! Και αν η επίσημη ρωσική ορθόδοξη Εκκλησία δεν μπορεί να τον αναγνωρίσει ως Άγιο επειδή είναι παγιδευμένη, ο Alexej Nawalny υπάρχει ήδη ως Άγιος στη συνείδηση των ανθρώπων. Και δικαίως.

ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ!

Μακάρι η Milka να ήταν ο μεγαλύτερος πειρασμός της καθημερινότητάς μας! Η αγελάδα των Ελβετικών Άλπεων που διαφημίζει τις παγκοσμίως αγαπητές σοκολάτες, οι οποίες θεωρήθηκαν γευστικός πειρασμός για μικρούς και μεγάλους. Μπορεί οι διαιτολόγοι για λόγους υγείας να μη συνιστούν την κατανάλωση γλυκών, αλλά η Milka αγνοώντας τους ειδικούς, πέτυχε το εκπληκτικό όχι απλώς να αυξήσει τη ζήτηση των προϊόντων της εταιρείας της, αλλά και να εμπεδώσει τη βεβαιότητα ότι δεν αποτελούν πειρασμό προς αποφυγή αλλά απόλαυση που πρέπει να γίνει στοιχείο της ζωής μας.

Πολλοί συνδέουν τη λέξη πειρασμός με τη θρησκεία. Ακόμη και ο Χριστός δέχτηκε πειρασμούς. Και η νηστεία του Πάσχα που διαρκεί 40 ημέρες έχει το νόημα ότι ο άνθρωπος μπορεί, αν το θελήσει, να ελέγξει πειρασμούς που τον ταλαιπωρούν, να κυριαρχήσει στην ασθενή σάρκα του και να αναπτύξει το πνεύμα του βάζοντας ένα πετραδάκι στην οικοδόμηση καλύτερης ζωής. Δεν είναι μόνο οι θρησκευόμενοι που αμύνονται στους πειρασμούς γιατί προκαλούν ζημιά. Και μη ευσεβείς, ακόμη και νέοι αγωνίζονται να τους καθυποτάξουν, επειδή θεωρούν ότι προκαλούν αναταράξεις και μπορεί να έχουν αρνητικές συνέπειες στη ζωή τους. Γνωρίζω αντρόγυνο νεαρών Γάλλων, οι οποίοι δίνουν μάχες επί μαχών για να ελέγξουν τους πειρασμούς της υπερκαταναλωτικής εποχής. Και πέτυχαν να μη οδηγηθούν εκτός των ορίων του μέτρου και της λογικής, δεν έχασαν την ελευθερία τους.

Κατά τους ειδικούς οι πειρασμοί κάνουν κατάληψη στη ζωή μας, όταν δεν υπάρχει θέληση και δύναμη αντίδρασης. Προτείνουν γι αυτό συνεχή, σταθερή ετοιμότητα, ώστε να μη αφήνουμε χώρο για να μας εξουσιάσουν. Αλλά και φαντασία χρειάζεται ώστε να προβλέπουμε έγκαιρα τους κινδύνους που ενέχουν οι πειρασμοί. Όπως επίσης να μη ξεχνάμε ότι, ενώ οι πειρασμοί ευαγγελίζονται χαρές,απολαύσεις και αιώνια ευτυχία, μακροπρόθεσμα δημιουργούν συχνά μη αναμενόμενες καταστάσεις, φέρνουν πίκρες, απογοήτευση, μαρασμό που λόγω χαρακτήρα ή τρόπου σκέψης μπορεί και να μη τα αντέχουμε. Αυτό που χρειάζεται πρωτίστως για την αντιμετώπιση των πειρασμών της ζωής είναι επιλογή του κατάλληλου σκευάσματος. Μαεστρία, εξυπνάδα, ίσως και λίγη πονηριά, ώστε να διακρίνουμε ποια είναι η πραγματική αξία των πολύχρωμων στολιδιών που φέρουν οι πειρασμοί. Γιατί κάτω από μια υπέροχη λεοντή, κρύβεται συχνά ένα απαίσιο τέρας.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ

Μπορεί να λυθεί το πρόβλημα της έλλειψη κατοικίας

Τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζήσει; Πάνω από όλα αξιοπρεπή χώρο για να μένει. Όχι απλώς “κεραμίδι για να βάλει το κεφάλι του από κάτω” κατά την λαϊκή έκφραση. Η κατοικία είναι το Α και το Ω γιατί εκεί όχι μόνο αναζητούμε ησυχία και προστασία, αλλά αναπτύσσουμε και ιδέες, σκέψεις και όνειρα. Όταν ζεις σε ένα χώρο που δεν πληροί ούτε στοιχειώδεις κανόνες πολιτισμού, δεν μπορείς να αναπνεύσεις, βλέπεις να ακυρώνονται όνειρα και ελπίδες σου για καλύτερη ζωή. Η κατοικία δεν είναι η μόνη για αξιοπρεπή πορεία. Χρειάζονται και άλλα για τη ζωή (τροφή, ασφάλεια, μόρφωση, κ.λ.π). Αλλά η κατοικία λογίζεται ως το πρώτο αναγκαίο κοινωνικό αγαθό και πιθανότατα είναι.

Πολλοί δεν έχουν σπίτι! Και δεν εννοούμε σπίτι με πισίνες, μεγάλα σαλόνια και αναπαυτικές πολυθρόνες, αλλά ένα χώρο που θα τον εμπιστεύονται και θα τους εκφράζει. Αφήστε τους άστεγους που κουβαλούν σε σακούλες τα υπάρχοντά τους και κοιμούνται όπου βρουν: σε σιδηροδρομικούς σταθμούς, εισόδους κτιρίων, ακόμη και σε παγκάκια και πάρκα δίπλα στη Βουλή. Μεγάλο πρόβλημα είναι η αδυναμία πολλών να αγοράσουν σπίτι ή να πληρώσουν το νοίκι. Και έχουν δίκιο όταν διαμαρτύρονται ότι το κράτος δεν τους φροντίζει και δεν εκτιμά τους κινδύνους που ενέχει η ύπαρξή του προβλήματος για την σωματική και την ψυχική υγεία τους και την καλή λειτουργία της κοινωνίας.

Η κυβέρνηση οφείλει να αντιληφθεί ότι Έλληνες βιώνουν με οδυνηρό τρόπο την έλλειψη κατοικίας και να λάβει μέτρα θεραπείας του προβλήματος εκδηλώνοντας έμπρακτο ενδιαφέρον στην αντιμετώπισή του. Οι κυβερνητικές προτάσεις και αποφάσεις πρέπει να είναι πειστικές, μελετημένες. Αν αυξηθεί η φορολογία σε ορισμένους με υψηλά εισοδήματα, οι οποίοι καλοπερνούν και σπαταλούν. Αν νοικοκυρευτεί το κράτος και γίνει περικοπή της οργιώδους συχνά σπατάλης στον δημόσιο τομέα. Αν περικοπούν με δίκαιο τρόπο προκλητικά διογκωμένοι μισθοί και συντάξεις, το πρόβλημα της κατοικίας μπορεί να λυθεί. Οι κυβερνώντες, ας αντιγράψουν το παράδειγμα του Λάζαρους Τσακουέρα, προέδρου της μικρής Αφρικανικής χώρας Μαλάουι, ο οποίος επειδή αναγκάστηκε να λάβει δάνειο 175 εκατομμυρίων δολαρίων από το ΔΝΤ για την αδύναμη χώρα του, αποφάσισε μέχρι το τέλος του οικονομικού έτους, τον Μάρτιο, να επιβάλει για όλους τους κρατικούς λειτουργούς πάγωμα στη χρηματοδότηση ταξιδιών τους στο εξωτερικό.

Είναι καιρός και στην Ελλάδα να διατυπωθεί με σύνεση και ρεαλισμό μια άλλου είδους κοινωνική πολιτική. Η οποία θα μειώνει τους φόβους των αδυνάτων και θα εμπνέει συμπάθεια για τους πλούσιους. Η αρχή ας γίνει από όσους βρίσκονται σε αδιέξοδα επειδή δεν έχουν σπίτι ή δεν μπορούν να πληρώσουν το νοίκι. Έργα χρειαζόμαστε όχι δημαγωγικά θεωρήματα και γενικόλογες τοποθετήσεις που αφυπνίζουν αισθήματα μίσους και ευνοούν τις εντάσεις και αντιδράσεις σε όσους πονούν…

ΕΝ ΤΟΠΩ ΧΛΟΕΡΩ…!

Όλοι γνωρίζουμε τι συνέβη στα Τέμπη στις 28 Φεβρουαρίου 2023. Από λάθη και παραλείψεις ανθρώπων χάθηκαν άδικα σε σιδηροδρομικό δυστύχημα 57 πολίτες, χωρίς ακόμη να εντοπιστούν οι υπεύθυνοι. “Θα συνεχίσουμε τον αγώνα για να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι και να ακυρώσουμε κάθε προσπάθεια συγκάλυψης των ευθυνών”, ανέφερε σε ανακοίνωσή της η ΑΔΕΔΥ στη διάρκεια απεργιακής συγκέντρωσης διαμαρτυρίας. Ανάλογες συγκεντρώσεις πραγματοποίησαν σε διάφορες πόλεις σωματεία, ομοσπονδίες,συνδικάτα και φοιτητές με σύνθημα: “Ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας”.

Τραγικά αποκομμένη από την κινητοποίηση αυτή εμφανίστηκε η ελληνική Εκκλησία. Πράγμα που έκανε πολλούς να σκεφτούν ότι οι κληρικοί είναι απρόθυμοι να εμφανίζονται στην ευρύτερη κοινωνική ζώνη προκειμένου να συμβάλουν στο άνοιγμα δρόμων καλής λειτουργίας του κράτους. Προτιμούν τα μετόπισθεν, τις λειτουργίες, τις ολονυκτίες, τους εσπερινούς, τις αναφορές στο ένδοξο ελληνικό παρελθόν, αλλά πέραν τούτων ουδέν. Μερικές ημέρες πριν από τη συμπλήρωση χρόνου από το δυστύχημα, ο αρχιεπίσκοπος θέλοντας προφανώς να αποφύγει πολίτες που θα κατευθύνονταν προς τα Τέμπη για να τιμήσουν τη μνήμη των νεκρών και να εκφράσουν την οργή τους για το ότι δεν έχουν λογοδοτήσει οι ένοχοι, έκανε τρισάγιο στον τόπο του δυστυχήματος. Αλλά η Αυτού Μακαριότης προτίμησε τα ανέξοδα “Μετά των Αγίων ανάπαυσον Χριστέ τας ψυχάς των δούλων σου” και “Τάξον αυτάς εν τόπω φωτεινώ, χλοερώ, αναψύξεως” αντί να εκφράσει δημόσια το πανελλαδικό αίτημα να χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση των Τεμπών και να λογοδοτήσουν οι ένοχοι.

Τι υποδηλώνει η σιωπή της Εκκλησίας; Ότι οι κληρικοί δεν αφουγκράζονται τα μηνύματα των καιρών και δεν δρουν σύμφωνα με το εκκλησιαστικό συμφέρον. Το εκκλησιαστικό συμφέρον δεν διασφαλίζεται με ενός λεπτού σιγή ή κάποια ιερατικά δάκρυα κατά την ανάγνωση των ονομάτων των νεκρών στα Τέμπη, αλλά με συμμετοχή σε αγώνες για άνοιγμα των πυλών των φυλακών για τους ενόχους. Ακόμη και στις σημερινές τραγικές στιγμές που η αγανάκτηση για την αργοπορία απόδοσης ευθυνών ξεχειλίζει, ουδείς σώφρων θα ζητούσε η Εκκλησία να παρασυρθεί σε ακραία συνθήματα ή κινητοποιήσεις με κομματική ταμπέλα. Αυτό όμως που απαιτεί η κοινωνία είναι να μη σιωπά η Εκκλησία όταν τα διαδραματιζόμενα επί σκηνής είναι απογοητευτικά και η Πολιτεία δεν τολμά ή δεν μπορεί να λάβει τα απαιτούμενα μέτρα ώστε οι ένοχοι να λογοδοτούν. Ας το αντιληφθούν επιτέλους οι κληρικοί! Το να ψελλίζουν προσευχές υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των νεκρών των Τεμπών, δεν αρκεί για να φέρει καλό αποτέλεσμα, ούτε μειώνει την απόσταση που τους χωρίζει από την κοινωνία. Θα χρειαστεί να παύσουν να ανταλλάσσουν ζωηρές χειραψίες με ανθρώπους οι οποίοι παραβιάζουν το δίκαιο και την ηθική. Και στην περίπτωση των Τεμπών οι δύο αυτές λέξεις φαίνεται ότι έχασαν την αίγλη και τον δυναμισμό που έπρεπε να έχουν. Η Εκκλησία οφείλει να “ξεσηκώνεται” εναντίον όσων δεν ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις και στις ευθύνες τους. Δεν το πράττει! Γι’ αυτό αδυνατεί να παίξει ρόλο πνευματικής δυνάμεως. Ο λόγος της πέφτει σε ώτα μη ακουόντων.

Στα χρόνια που έρχονται η ελληνική Εκκλησία με μη προηγμένο προσωπικό, έχει δύσκολους κάβους να περάσει. Ας προσγειωθεί στον ρεαλισμό και ας μειώσει την απόσταση που την χωρίζει από την κοινωνία. Το δυστύχημα των Τεμπών ας γίνει αφορμή η Εκκλησία να προχωρήσει στον έντιμο συμβιβασμό να ζητήσει ανοιχτά την τιμωρία των ενόχων σπάζοντας την ένοχη σιωπή της. Ας πει τίμια και καθαρά αλήθειες, οι οποίες δεν μπορεί να αποκρύπτονται όσο σκληρές και αν είναι. Μια τέτοια λεβέντικη εκκλησιαστική θέση οι Έλληνες θα την υποδέχονταν μετά βαΐων και κλάδων!